Wiedźmin na osiem sposobów

Jednym z najbardziej znanych w Polsce pisarzy fantasy jest bez wątpliwości Andrzej Sapkowski. Stworzone przez niego uniwersum znane z sagi o wiedźminie kojarzą nie tylko wielbiciele gatunku. Ba, nawet moja mama wie, kim jest Geralt. Sapkowski jest również świetnie znany nie tylko na rodzimym podwórku, ale również za naszą wschodnią granicą. A może tam jest nawet jeszcze bardziej popularny?

Opisywana dziś przeze mnie książka jest hołdem złożonym przez pisarzy z Rosji i Ukrainy zarówno dla twórczości Andrzeja Sapkowskiego, jak i jego samego. Mamy tu 8 spojrzeń na świat wymyślony przez tego autora, jednak już na wstępie muszę ostrzec przyszłego czytelnika, że jeśli nie chce znać szczegółów tych wizji, nie powinien czytać wstępu ani drugiej obwoluty! W nich to Paweł Laudański (jeden z redaktorów pozycji) umieścił, moim zdaniem, zbyt wiele informacji o publikowanych tekstach. Mi zabrało to całą przyjemność płynącą z poznawania tych opowiadań osobiście, gdyż siadając do nich już wiedziałem, co w nich będzie, o czym są. Więc jeszcze raz powtarzam: jeśli Ty również nie chcesz, by Ci zbyt wiele zdradzono, nie czytaj wstępu! A już na pewno jego ostatnich części.

Jak zostałem premierem

Jeśli ktoś zapytałby mnie czy lubię kabarety, bez wahania odpowiem, że uwielbiam, a nawet sam kiedyś chciałem założyć własny (może jeszcze się uda, kto wie). Mam kilka ulubionych. Między innymi kabaret Młodych Panów, Skeczów Męczących,  Ani Mru Mru (stare skecze) i Smile. Ale jest jedna grupa, która zawsze poprawia mi nastrój i chociaż oglądam ich skecze setny, tysięczny raz, nigdy nie przestają mnie śmieszyć  i nigdy mi się nie znudzą. Chodzi oczywiście o Kabaret Moralnego Niepokoju.
 Pewnie teraz czytelnik zastanawia się czemu piszę o kabarecie, skoro to blog o książkach? Odpowiedz jest prosta. Bohaterem dzisiejszej książki, a raczej wywiadu rzeki, jest Robert Górski, jeden z założycieli, lider i twórca skeczów KMN. 

Robert Górski – Warszawiak, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Wraz z dwoma kolegami z kabaretu (Mikołajem Cieślakiem i Przemysławem Borkowskim) stworzył tomik wierszy „Zeszyt w trzy linie”. Występował również w improwizowanym serialu „Spadkobiercy”. Obecnie poza kabaretem można go oglądać w serialu „Słodkie życie”.
Zawsze marzył o napisaniu książki. W realizacji marzeń satyrykowi pomogło wydawnictwo "Znak". To pod ich szyldem ukazała się książka, którą stworzył wraz z Mariuszem Cieślikiem. 

Góry na opak

Góry coraz bardziej mnie wciągają, fascynują i kuszą. Od trzech lat w wakacje staram się w nie jeździć. Byłem na kilku w Bieszczadach oraz Beskidach. W tym roku na pewno wejdę na kilka w Tatrach. Korci mnie też powrót w Bieszczady. Uwielbiam w nich spokój i ciszę, gdy nagle zdajesz sobie sprawę, że na blisko 500m nikogo przy tobie nie ma. Nie wiem, może to dziwnie zabrzmi, ale w górach czuję się naprawdę wolny.
A co dalej? Może Alpy, albo chociaż zobaczyć Himalaje – zobaczymy. Bardzo lubię też czytać książki o górach, poznawać co czują inni, jak się wspinają, czy to na nasze polskie góry, czy ośmiotysięczniki. Jedną z takich książek jest „Od początku do końca” Piotra Morawskiego. Ale to nie o niej dziś mowa, teraz czas na poznanie innej, która ma tyle emocji w sobie, że potrafi wywołać nie tylko śmiech, ale i łzy u czytelnika (u mnie się udało, łzy leciały). 

Autorką i pomysłodawczynią książki jest żona Piotra Morawskiego – Olga. Kobieta, która pomimo trudnych doświadczeń (Piotr Morawski w 2009 roku zginął podczas zdobywania kolejnego ośmiotysięcznika) nie poddaje się i wierzy, że wszystko, co ważne, jeszcze przed nią. Sam miałem możliwość poznać ją i powiem, że jest całkowicie naładowana pozytywną energią i ciepłem. Jest osobą, którą uważam za wzór do naśladowania. Autorka kilku książek podróżniczych. Po śmierci męża postanowiła sama dokończyć jego książkę i dzięki niej dziś można przeczytać „ Od początku do końca”. Założyła fundację "Nagle Sami" oraz jest organizatorką memoriału imienia Piotra Morawskiego – "Miej Odwagę". W „Górach na Opak” przeprowadziła ona rozmowy z rodzinami tych, których bliscy pokochali góry.

Stosik majowo-czerwcowy

Stosik majowo-czerwcowy składa się tylko z trzech pozycji. Tak, dobrze napisałem, a to za sprawą tego, że książki kupione na majowych Targach Książki w Warszawie mają swój oddzielny, do którego zapraszam (klikamy).
Zobaczcie moje trzy nowości:

Achtung! Poszukiwany prezydent von Dyzma

Czy  jest ktoś, kto nie zna Nikodema Dyzmy, bohatera książki Tadeusza Dołęgi-Mostowicza? Jeśli nie z książki, to chociażby z filmu, w którym rolę Dyzmy grał Adolf Dymsza lub z serialu, w którym mogliśmy zobaczyć w jego roli Romana Wilhelmiego. Kilka lat temu wyszedł również film nawiązujący do przygód tego cwaniaczka z Pragi – „Kariera Nikosia Dyzmy”. W nim w tytułową rolę wcielił się Cezary Pazura, a cała fabuła została przeniesiona w czasy współczesne. Ostatnio na rynku pojawiła się też pozycja książkowa nawiązująca do dzieła Dołęgi-Mostowicza, "Prezydent von Dyzma".

Za ponowne przeniesienie Dyzmy do książki odpowiedzialny jest Marcin Wolski – polski pisarz, dziennikarz i satyryk. Ma on na swoim koncie słuchowiska radiowe „Laboratorium nr 5”, „Świnka” oraz był współautorem programu „Polskie Zoo”. Jest on autorem wielu książek i zbiorów opowiadań jak między innymi: „Mocarstwo”, „Wallenrod” i „7:27 do Smoleńska” , książki nawiązującej do wydarzeń z 10 kwietnia 2010 roku. Powieść „Prezydent von Dyma” jest jego przedostatnim dziełem w dotychczasowej twórczości. 

Drużyna. Niewolnicy z Socorro

Co sądzicie o łączeniu bohaterów z różnych książek w jednej? Mnie osobiście taki zabieg podoba się bardzo. Lubię, kiedy znany i lubiany bohater nagle pojawia się w innej serii. U Andrzeja Pilipiuka jest to spotykane dosyć często.  Na przykład Jakub Wędrowycz pojawia się przez chwilę w „Norweskim Dzienniku” lub bohaterowie z opowiadań przenoszą się do książek o nim. Taki zabieg wykonał również John Flanagan, australijski autor książek fantasy znany głównie z serii „Zwiadowcy”, w swojej najnowszej książce „Drużyna. Niewolnicy z Socorro”, ale o tym niżej. 

Głównymi bohaterami kolejnej książki Johna Flanagana są dobrze znani z poprzednich części „Drużyny” członkowie oddziału „Czapla”. Hal od pewnego czasu wraz ze swoją załogą patrolują wybrzeże Skandii i eskortują kupców chroniąc ich przed napadami piratów. Zajęcia niesamowicie nużące i monotonne, więc nic dziwnego, że nad wyraz aktywni chłopcy po kilku takich misjach nudzą się i pragną wyruszyć na kolejną przygodę. 

Słodka bomba Silly

Kiedyś, oglądając pewną bajkę, przeżyłem szok. Już nawet nie pamiętam jej tytułu, ale w pamięci utkwiła mi przyczyna tej reakcji. Była to animizacja urządzeń domowych. W bajce występował bodajże odkurzacz, toster, mikser i lampka nocna. Podróżowały one przez całe miasto i nieustannie prowadziły ze sobą rozmowy. Wtedy, po obejrzeniu bajki, nazywałem wszystkie sprzęty domowe.  Pamiętam, że odkurzacz uzyskał imię Edward. Drugą taką sytuacją był film „Toy Story”, w którym ożywione zostały zabawki i zawsze, gdy nikt nie patrzył, zaczynały się ruszać i bawić. Od tamtego momentu sądziłem, że ożywienie czegokolwiek nie będzie w stanie mnie zaskoczyć – myliłem się. 

Za sprawę mojego miłego zaskoczenia odpowiedzialny jest Marcin Brzostowski. W swojej książce stworzył on całą fabrykę inteligentnych bomb, które nie tylko same naprowadzają się na cel, lecz także mówią, myślą i, co najciekawsze, mają ręce i nogi. 

Marynarka

Trójmiasto, a dokładniej jedno z trójcy - Gdynia - nigdy nie było mi po drodze. Nie byłem tam ani razu i nigdy nie odczuwałem potrzeby złożenia wizyty. Wszystko, co mi się z tym miejscem kojarzy, to tylko to, że mieści się tam siedziba klubu „Arka Gdynia” i jedna ze stoczni wraz z portem. Jednak po przeczytaniu książki pana Mirosława Tomaszewskiego zrodziła się we mnie myśl, by opisane miasto przy najbliżej okazji zwiedzić i przejść się po jego ulicach. Ulicach, które były świadkami wydarzeń z roku 1970. - ta myśl stała się postanowieniem.

To wszystko za sprawą „Marynarki” - powieści, która przedstawia dzieje wspomnianego epizodu gdyńskiej historii. Autor pozwala czytelnikowi poznać Gdynię sprzed 9 lat, ponieważ główna akcja książki rozgrywa się w roku 2005, aczkolwiek dostaje także możliwość przeniesienia się w czasie do roku 1970, a dokładniej do 17 grudnia. To właśnie w tym dniu na ulice Gdyni wyjechały czołgi, a żołnierze musieli strzelać na rozkaz do robotników idących do pracy w stoczni. Pisarz w opisach ulic i wydarzeń na nich się odbywających w dobry sposób ukazuje jak się zmieniały oraz jak zmieniają się ludzie, którzy po kilku latach już zapomnieli o dziejach przeszłości. O tym przypominają jedynie pomniki poległych robotników. 

„Miałem nic nie kupić”, czyli targowy stosik

„Nic nie kupię, na pewno nic nie kupię. Mam tyle książek do przeczytania, że na targach nic nie kupię, o nie!" – tak powtarzałem całą drogę do Warszawy siedząc w pociągu Kolei Mazowieckich.  Ale, że moja asertywność ma swoje granice, jak tylko wszedłem na stadion od razu dostałem oczopląsu od nowości i już wiedziałem, że bez nowych książek z Narodowego nie wyjdę.

Teraz, gdy siedzę w domu i przed sobą mam cały stos nowości, aż się zastanawiam skąd ja na te wszystkie cuda znajdę czas. Dziś stosik będzie skupiał się na wszystkich moich targowych zdobyczach:

Książka, której miało nie być

Na samym początku muszę ostrzec czytelnika mojej recenzji. Będą tu wielkie spoilery z wielu tomów „Zwiadowców”. Tej książki nie da się opisać tak, by ich nie robić. Opowiadania tu umieszczone są w dużej mierze odpowiedziami na pytania czytelników dotyczących losów innych bohaterów. John Flanagan przy tomie dziesiątym stwierdził, że będzie to już ostatni tom przygód zwiadowców, a tej książki miało nie być. Podobno dostawał tak wiele maili od fanów z całego świata z pytaniami o inne losy bohaterów, że postanowił to dla nich zrobić i wydać ten tom. „Zaginione historie” jest także jedyną w całej serii książką z opowiadaniami. 

Każdy fan zna historię tego jak Halt'a uratował ojciec Will'a. „Śmierć bohatera” jest o wiele większym i dokładniejszym opisem przebiegu bitwy, gdzie zwykły sierżant uratował zwiadowcę. Dodatkowo czytelnik dowie się jak zginęła matka Will'a, a także jak on sam trafił do sierocińca. Tekst ten jest świetnym rozwinięciem tekstu z pierwszego tomu. Szczególnie dla tych, którzy podobnie jak ja mieli niedosyt. Poprzednio zostało to dosyć skąpo opisane, jednak tym razem czytelnik powinien być usatysfakcjonowany – ja byłem. 

Chciałbym zamieszkać w Lichotce

Dom odziedziczony w spadku po nieznanym krewnym. Znajduje się za miastem, w ustronnym miejscu, bez wścibskich sąsiadów. Idealne miejsce do zamieszkania. Można tam stworzyć wyśmienitą książkę, która zostanie bestsellerem oraz odpocząć od miasta. W wirze pracy zapomnieć o pewnej kobiecie. Tak na pewno myślał Konrad Romańczuk, główny bohater książki Marty Kisiel, jadąc w zapakowanym po dach Tiko do odziedziczonego po przodku gotyckiego domu.

Konrad po przyjeździe do Lichotki przeżywa szok, jego wymarzony domek, okazuję się gotyckim dziwem architektury z wysoką wieżą. Ale siła wyższa, która ciągle czuwa nad bohaterem, jest okrutna. Do straszydła budowlanego, dokłada jego domowników, a to nie lada plejada osobistości.

Pierwszym domownikiem, jakiego spotyka Romańczuk, a z nim czytelnik, jest Licho, przesłodki anioł stróż z rozumem dziecka, chodzący w za dużych koszulkach oraz bamboszach. Dodatkowo jest maniakiem sprzątania i ma pewną ciekawą alergię. Kolejnym bohaterem jest Krakers, pradawny stwór mieszkający w piwnicy, który zamiast pożerać ludzi robi im śniadania i ma manię na punkcie gotowania.
 Co może się stać, jeśli kobieta usiądzie na twoim grobie pośladkami? Odpowiedzią jest następny z lokatorów – Szczęsny. Romantyk samobójca, który maniakalnie przesiaduje w bibliotece i tworzy miłosne poematy oraz rozpacza nad swoim życiem. Jest jeszcze pewien kot, który Konrada uważa za najlepsze legowisko. Nie można zapomnieć również o Kusym – opiekunie domu, który wprowadza Konrada w największe sekrety willi, jak i również pomaga w kontaktach z domownikami. A w stawie obok domu mieszka zgraja utopców, które czasem lubią skorzystać z łazienki. 

Stosik marcowo-kwietniowy

Ostatnie dwa miesiące obfitowały w spotkania autorskie, o których możecie przeczytać na blogu. Mało u mnie nowych książek, lecz w tym stosiku nie tylko nimi postanowiłem się pochwalić.

Zacznijmy od dołu:

Zaparkuj w Zonie: Dekada Stalkerów

Plakat pochodzi z oficjalnego fanpage Stalker.pl

W sobotę (26.04.2014), zaraz po godzinie 15, wraz z Gosią ruszyliśmy w drogę na kolejne spotkanie z Michałem Gołkowskim z okazji premiery książki "Drugi Brzeg". Już podczas podróży do „Parkingu” w metrze trafiliśmy na dwójkę ludzi ubranych w mundury i z pewnymi zawiniętymi artefaktami wystającymi z plecaka. Po szybkiej wymianie zdań doszliśmy do wniosku, że można podejść i zagadać. W taki sposób już w czteroosobowym składzie trafiliśmy pod bar. Okazał się zamknięty, co zmusiło nas do czekania na deszczu. Czekać na szczęście nie musieliśmy sami - pod drzwiami stała już cała masa stalkerów. 

Liebster blog award także u mnie

Nigdy jeszcze nie brałem udziału w tej akcji, więc gdy tylko zauważyłem, że Gosia rzuca wyzwanie postanowiłem je podjąć. Moje odpowiedzi poniżej:

50 twarzy Kiśla czyli spotkanie z Martą Kisiel

Prawa autorskie należą do Matras Księgarnie.

Jestem przyzwyczajony do tego, że spotkania autorskie odbywają się wieczorami, gdy za oknem już się ściemnia, a na zegarku wybija godzina 18. Lecz ostatnie spotkanie z autorką, której książek nie miałem jeszcze przyjemności przeczytać, odbyło się o godzinie 14 w tym samym Matrasie, w którym rok temu można było posłuchać oraz zdobyć autograf G. Mastertona.

Tym razem osobą zasiadającą na fotelu autora była Marta Kisiel. Autorka książek „Nomen Omen” oraz „Dożywocia” które nie jest łatwe do zdobycia  - chociaż jest pewna akcja umożliwiająca jej przeczytanie, ale o tym za chwilę. Również jej opowiadania możemy przeczytać w dwóch antologiach od Fabryki Słów: „Kochali się, że strach” i „Nawiedziny”. Jest także tłumaczką i redaktorką, więc nie tylko pisze, ale i zmaga się z grafomanią innych. 

Od razu po wejściu rzuciły się w oczy dwie znane twarze ludzi z FUNtastyki, których razem z Gosią poznaliśmy już na ubiegłorocznym PolConie. Jak się potem okazało byli oni organizatorami oraz Michał prowadził spotkanie. Także dzięki nim każdy z obecnych na spotkaniu mógł otrzymać zakładki „Marta Kisiel Ałtorka”. 

Spotkanie z Mają Lidią Kossakowską

Zdjęcie pochodzi z oficjalnego fanpage autorki.

W ostatni piątek miałem możliwość odwiedzić jeden z lokali przy Metrze Politechnika. W MiTo odbyło się spotkanie autorskie zorganizowane przez Fabrykę Słów z jedną z najbardziej znanych polskich autorek fantastyki. Lokal okazał się bardzo przyjemnym miejscem, w którym można napić się kawy i zjeść przekąski, a także dodatkowo nabyć ciekawe książki (wypatrzyłem kilka interesujących mnie tytułów).

Spotkanie z Jackiem Piekarą

Zdjęcie pochodzi z oficjalnego fp. Fabryki Słów

Jacek Piekara należy do najbardziej znanych autorów polskiej fantastyki. Jest też jednym z tych twórców, których bardzo rzadko pojawiają się na spotkaniach z fanami. Od zeszłorocznych targów książki w Warszawie, takich okazji było poza tym czwartkowym (11.04.2014) jedno w Krakowie (jeśli się mylę poprawcie mnie).

Helroth, Litvintroll, MorHanA, Netherfell, Percival - koncert w klubie FonoBar

Oficjalny plakat koncertu

W ostatnią sobotę (05.04.14) w warszawskim klubie FonoBar odbył się kolejny koncert muzyki folk-metalowej. Tym razem ja zaproponowałem wyjście mojej stałej towarzyszce podróży po kulturalnej Warszawie. Klubu, w którym odbywał się koncert wcześniej nie znałem i gdy nagle Gosia powiedziała, że jesteśmy na miejscu, nie mogłem w to uwierzyć. Wszystko przez to, że otoczenie lokalu przypominało „Zonę” wprost wyciągniętą z filmu postapokaliptycznego: powybijane szyby, opuszczone budynki. Lecz gdy weszliśmy do środka, od razu dało się poczuć klimat imprezy, już wtedy wiedziałem, że to będzie wspaniały wieczór i kilka godzin świetnej muzyki, do której coraz bardziej się przekonuję. Lokal również w środku stylizowany był na miejsce, gdzie najlepiej czuli by się stalkerzy wracający z poszukiwań artefaktów.

 Na scenie jako pierwszy mogliśmy zobaczyć krakowski zespół Netherfell, był to również mój pierwszy kontakt z tym zespołem. Właśnie im przyszło rozgrzać publiczność, co moim zdaniem dobrze im się udało i świetnie przygotowało widownię na dalszą część koncertu.

Książki wiele tomów mieć powinny!

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam cykle książkowe. Lubię gdy przygody jednego lub kilku bohaterów, z którymi się zaprzyjaźniłem, przenoszą się nie tylko na jedną książkę, ale możemy o nich czytać latami w wielu tomach. Dziś, jako że nie mam obecnie czasu na czytanie innych książek niż Henryka Sienkiewicza, a co za tym idzie i ich recenzowanie, skupię się na cyklach, które mam, lubię i w większości polecam. Będą tu te zamknięte, gdzie autor, tak jak kiedyś Sapkowski, zarzeka się, że już do nich nie wróci, ale i dopiero rozpoczynające się. Co sam uważam za cykl? Książki (minimum 3) skupiające się na przygodach jednego lub kilku bohaterów.

Slavny Tur - Warszawa na folkowo

Ostatnimi czasy same nowości na blogu. Najpierw była pierwsza recenzja mangi, potem pierwszy lecz nie ostatni stosik, a dziś będzie coś kompletnie innego – fotorelacja. Wszystko za sprawą Gosi, która namówiła mnie na wypad do Warszawskiego klubu „Mechanik” na koncert z okazji promocji płyty zespołu Percival.  Zespół do tej pory znany mi był jedynie z płyt, które przy każdej wizycie u Gosi słucham. Teraz po tym koncercie muszę przyznać, że staję się coraz większym fanem zespołu, mam już kilka piosenek które lubię i dwie uwielbiane – „Satanismus” i „Pani Pana Zabiła”. Tę pierwszą mieliśmy możliwość usłyszeć wczoraj w wersji akustycznej, co wypadło rewelacyjnie i było świetnym zakończeniem koncertu. Ale może wszystko opowiem i pokażę od początku. 

Stosik styczniowo-lutowy

Przeglądając wiele blogów książkowych zauważyłem, że duża liczba autorów robi „stosik” z książkami nabytymi w danym miesiącu. U mnie tego jeszcze nie było, ale po krótkiej rozmowie z jedną bliską mi blogerką (Zapiski z przypomnianych krain) postanowiłem stworzyć go u siebie. Pierwszy taki post będzie składał się z książek nabytych od początku 2014r.

Cat Shit One - Króliki w Wietnamie

O wojnie w Wietnamie jest wiele artykułów, filmów i książek. Jeśli filmy, to przeważnie są one o tym jak dobrzy i dzielni Amerykanie starają się wyzwolić Wietnam spod okupacji ZSRR. Bardzo dużo książek można znaleźć o samej historii wojny, jej przebiegu i skutkach. Ogromne było moje zdziwienie jak dowiedziałem się o pozycji którą chce dziś przybliżyć. Wszystko za sprawą Gosi, która jako stary „mangomaniak” próbuje zarazić mnie tym gatunkiem.

Nigdy bym się nie spodziewał, że tak poważny temat może być przedstawiony w tak lekki i przystępny sposób. Nie sądziłem, że o tak wielkiej tragedii, jaką jest wojna, da się zrobić komiks i co najważniejsze bardzo dobry. Bo taki właśnie jest „Cat Shit One”. 

Autorem tej pozycji jest mało znany mi Motofumi Kobayashi. Jest on japońskim autorem mangi, spod jego ręki ukazało się wiele komiksów o tematyce wojennej między innymi „Dog Shit One”. „Cat Shit One” jest jedynym jego komiksem przetłumaczonym na język Polski. Za przetłumaczenie mangi, jak i za wydanie w naszym kraju, odpowiedzialne jest wydawnictwo Waneko. 

Duchy polskich miast i zamków

Jak Polska długa i szeroka, tak pełna jest duchów. Można w nie wierzyć lub nie, ale na pewno trzeba akceptować, że straszyły naszych przodków, a i teraz dalej zdarza im się kogoś wystraszyć. Ukrywają się one w legendach, baśniach i ludowych podaniach. Przecież każde miasto, wieś lub choćby zapomniany gród, a nawet zwykły trakt ma jakiegoś lokatora, który albo straszy albo pomaga ludziom by odpokutować za swoje grzechy. A „Duchy polskich miast i zamków” jest próbą przedstawienia tych najciekawszych niematerialnych mieszkańców polskich miast i zamków wchodzących w obecne terytorium Polski.

Za próbę tę odpowiedzialni są dwaj Polscy autorzy, rysownicy – Paweł Zych i Witold Vargas. Czytelnik może znać obu z poprzedniej ich książki: „Bestiariusza Słowiańskiego”, w którym przedstawili wiele istot z wierzeń naszych przodków takich jak: czarownice, strzygi, utopce, diabły. Obydwie książki stanowią ciągle rozwijający się cykl – „Legendarzy”.

Wydawnictwem odpowiedzialnym za książkę jest BOSZ. Specjalizujące się ono w albumach o sztuce, krajobrazie, przyrodzie i dziedzictwie kulturowym. W albumie dostajemy 206 stron o duchach naszego kraju. Strony te można podzielić na dwie części, jedną stanowią teksty o zjawach, białych damach itp. a drugą część stanowią pięknie wykonane ilustracje autorów.

Carska Manierka

Andrzej Pilipiuk jest najpłodniejszym Polskim pisarzem fantastyki. Najbardziej znany jest z dwóch wielotomowych serii: o przygodach Jakuba Wędrowycza oraz „Oko Jelenia” i niedawno rozpoczętej „Wampira z M3”. Dodatkowo jest on odpowiedzialny za dwie trylogie: „Kuzynki” i „Norweski Dziennik”. Ciekawą pozycją w jego dorobku jest też „Operacja Dzień Wskrzeszenia”, w której porusza tematykę podróży w czasie. Lecz kreatywność i różnorodność autora najlepiej można poznać przez jego cykle opowiadań których do tej pory zostało wydanych sześć. „Carska Manierka” jest ostatnią książką spod ręki autora i najnowszym zbiorem opowiadań o przygodach nowych oraz znanych bohaterów z poprzednich antologii.

Każda kariera musi się kiedyś zacząć, a "Manierka" jest opowiadaniem o początkach pierwszego bohatera w zbiorze. Robert Storm znany z poprzednich książek autora (Szewc z Lichtenrade) rozpoczął swoją przygodę z zagadkami od poszukiwania złota w rzece Szarej i pewnej historii opowiedzianej przez wuja. Opowiadanie można podzielić na dwie części: poszukiwanie złota przez młodego Storma i rozwikłanie zagadki carskiej manierki. Historia spodoba się najbardziej tym, którzy ciekawi są początków kariery Storma i  tak jak ja byli zainteresowani jak to się wszystko zaczęło. Moim zdaniem lepiej nie można było zacząć tej antologii.

Szewc z Lichtenrade

Andrzej Pilipiuk sam o sobie mówi że jest wielkim grafomanem. Jednak dla mnie jest jednym z mistrzów opowiadań w Polsce. Ani razu nie trafiło mi się złe opowiadanie spod jego ręki. I zawsze jak wiem że ma wyjść kolejna książka, z jego tekstami, nie mogę się jej doczekać. Tym razem w moje ręce trafił „Szewc z Lichtenrade”. Co w niej ukrył autor, o tym niżej…

Co można powiedzieć o „Wunderwaffe”? Najprościej będzie zastosować jedno z powiedzeń – „odgrzany kotlet nie smakuje już tak samo”. Bo dokładnie tak jest z tą historią. Po raz pierwszy ukazała się w antologii „Strasznie mi się podobasz” i chociaż jest bardzo dobra i przyjemnie się czyta, jednak to nie jest już to samo, co było podczas pierwszego czytania. Nie będę drugi raz się o nim rozpisywał, zapraszam do recenzji „Strasznie mi się podobasz”, tam znajduje się kilka słów o tym opowiadaniu. 

W twórczości Andrzeja Pilipiuka mam dwie ulubione postacie. Jedną z nich jest Jakub Wędrowycz, o którym powstał cykl siedmiu książek(do tej pory). Drugim jest doktor Paweł Skórzewski, główna postać „Traktatu o higienie”. Doktor zostaje wezwany do włości Zamoyskich w okolicach Lublina by wszystkimi znanymi sposobami walczyć z wszami, kołtunami itp. Opowiadanie krótkie, ale za to z przesłaniem, że o higienę należy dbać i często się myć, o czym często do tej pory ludzie nie pamiętają.

Pierwsza manga na blogu - Cześć Michael!

Pisząc tę recenzję siedzę i patrzę na pewną małą książeczkę, którą chcę Wam opisać i sam się dziwię, że właśnie tę wybrałem do kolejnej recenzji. Malutka nie tylko w sensie ilości stron, bo ich jest tylko 120, ale także i wymiarowo gdyż ma zaledwie 15x10,5 cm, jak widać jest o wiele mniejsza niż standardowe. Ale i tak nie jest to najdziwniejsze, gdyż chodzi mi o gatunek, przed którym wystrzegałem się przez wszystkie lata mojego czytania.

A wszystko przez to, że „Cześć Michael” autorstwa Kobayashi Makoto jest niczym innym jak mangą, których do niedawna unikałem jak ognia, gdyż sądziłem, że nie mają one w sobie nic ciekawego i nie będę bawił się przy nich tak dobrze jak przy zwykłych książkach bez obrazków. Lecz właśnie dzięki temu przyjaznemu kotu z okładki zaczynam przekonywać się do tego rodzaju literatury z Kraju Kwitnącej Wiśni. 

Za wydanie tej książki w Polsce odpowiada Waneko, do którego miałem okazję ostatnio zajrzeć. I sam nie mogłem uwierzyć, że tyle mangi (podobno bardzo dobre tytuły) wyszło spod szyldu tego wydawnictwa, którego siedziba mieści się w małym mieszkanie na jednym z warszawskich osiedli.

Serce teściowej

„Serce teściowej” to moje drugie spotkanie z książką Rafała Dębskiego. Pierwszym kontaktem byli „Wilkozacy”, których pochłonąłem w kilka dni i za jakiś czas na pewno pojawi się tu recenzja. Osobiście nie lubię oceniać książki po okładce i staram się tego nigdy nie robić, lecz ta właśnie nią zwróciła moją uwagę. Okładka moim zdaniem rewelacyjna i na pewno przykuwa uwagę, gdyż jest na niej jedna stara kobieta trzymająca lampę i miotłę, a z twarzy wygląda tak jakby chciała zabić czytelnika, no i oczywiście tytuł.

Rafał Dębski to pochodzący z Oleśnicy, (po co napisałem zobaczycie niżej) autor specjalizujący się w fantastyce, SF oraz powieściach historycznych. Często można spotkać jego opowiadania w różnych antologiach ("Jeszcze nie zginęła"), do tej pory ukazało się 12 książek spod jego ręki.

„Dlaczego rycerz nie przeląkł się smoka” pozwala przenieść się czytelnikowi do grodu Kraka, gdzie w jednej z jam ukrywa się smok (ten od Dratewki). Bohaterem opowiadania jest niedoszły mnich z klasztoru Cystersów, który podczas swojej podróży na trakcie spotyka rycerza. Po drobnych negocjacjach zgadza się do niego dołączyć, gdyż jest on mu potrzebny do przeczytania pewnego traktatu. Dokument ów zawiera wielce potrzebne informacje o smokach, a rycerz właśnie do Krakowa zmierza by ubić gadzinę. Najbardziej w całej historii podoba mi się język, gdyż autor pisze mową stylizowaną na czasy średniowiecza, a także to jak przeplata losy rycerza z historią pewnego szewca znanego z bajek z dzieciństwa. Dodatkowo Dębski przestrzega czytelnika przed tym by nie zawsze wierzyć w to, co w książkach napisane, bo czasem może to zgubić człowieka.

Strasznie mi się podobasz

Książka, którą dziś chcę Wam przybliżyć, została polecona mi jakiś czas temu przez autorkę bloga Zapiski z przypomnianych krain. Od pierwszego momentu zmartwiło mnie, że jest bardzo cienka, ale nic nie zapowiadało tego, co było w niej. Zatem posłuchajcie…

„Wunderwaffe” jest opowiadaniem rozpoczynającym antologię, którego autorem jest dobrze znany z przygód Jakuba Wędrowycza - Andrzej Pilipiuk, ale opowiadanie nie ma w sobie nawet małej dawki Jakubowej. Akcja dzieje się w upadającym podczas wojny Berlinie, Hitler pewien swojej porażki wraz z profesorami odkrywa, że nasz świat ma obok inne równoległe. W bunkrze pod Berlinem zaczyna się historia Heinza, Niemca  wybrany by przenieść się w inny wymiar, w którym cywilizacja jest lepiej rozwinięta. Wszystko idzie świetnie do momentu, gdy okazuje się gdzie żołnierz dociera. W tym wymiarze Hitler jest biednym malarzem mieszkającym wraz z Hermannem Goeringiem w małym pokoiku u Żyda, a doktor Mengele jest dilerem. Moim zdaniem opowiadanie, jak każde Pilipiuka, świetne tylko szkoda, że takie krótkie. 

Kolejna historia odbiega kompletnie od tego, czego spodziewałem się po autorze. „Wędrowiec” autorstwa Dariusza Domagalskiego dzieje się na jednym z księżyców Saturna – Tytanie. W opowiadaniu występują tylko trzej bohaterowie - pracownicy stacji kosmicznej, która została utworzona by stworzyć możliwość życia na tym księżycu, gdyż posiadał on atmosferę o ciśnieniu bliskiemu ziemskiej oraz znaczną ilość azotu i lodu. Opowiadanie czyta się szybko i przyjemnie, lecz nie wciąga ono tak mocno jak poprzednie.

Blask Fantastyczny - Na kłopoty Rincewind

Świat nie musi wyglądać tak jak go sobie wyobrażamy dzięki Kopernikowi i Galileuszowi. Nie musi być okrągły i obracać się wokoło słońca, mieć przy sobie innych planet - zamieszkanych bądź nie. W książkach jest wiele takich odbiegających od tego co znamy. Jednym z nich jest świat opisany przez Terry'ego Pratchetta (angielskiego pisarza fantasy i SF. Autora cyklu „Świat Dysku”). Uniwersum to nazywa się „Świat Dysku” . Dysk ten nie lewituje w przestworzach, lecz jest osadzony na grzbietach czterech słoni (Berilii, Tubul, Wielki T’Phon i Jerakeen) ustawionych na olbrzymim żółwiu A’Tuine (płeć niestety pozostaje nieznana), który przez całe życie podróżuje po kosmosie. Po co dokładnie - naukowcy ze świata Dysku jeszcze nie ustalili. Dodatkową ciekawostką jest, że z tego świata można bardzo prosto spaść. Wystarczy wpaść do wody przy jego końcu.

W takim momencie przyjdzie czytelnikowi rozpocząć drugi tom książek Pratchetta. Wszystko za sprawą wydarzeń z „Koloru Magii”, gdzie jeden z magów spada w otchłań, przyodziany w dziwny strój uchodzący na Dysku za strój kosmiczny, przypominający kombinezon do nurkowania, zaprojektowany przez ludzi, którzy nigdy nie widzieli morza. Magiem tym jest Rincewind znany czytelnikowi z innych książek autora, mający zakorzenione w mózgu tylko jedno zaklęcie, które samo wdarło się do jego głowy gdy czytał księgę z ośmioma najważniejszymi zaklęciami na świecie - Octavo. Jednak bohater boi się je wypowiedzieć, gdyż sam nie wie co może się wydarzyć po jego wypowiedzeniu. Dlaczego tylko jedno? Gdyż z zaklęciami jest tak jak to czytelnik ma okazje przeczytać „jak z rybami, gdy nadpływa Szczupak wszystkie inne ryby uciekają”, a w głowie Rincewinda kryje się naprawdę potężny okaz.
Lecz Rincewind jakimś cudownym sposobem, którego sam nie umie wyjaśnić, zostaje ponownie przeniesiony na Dysk do lasu, gdzie w wielkim nieładzie porozrzucane zostały mówiące drzewa. Z jednym z nich zaraz po kopnięciu w Rincewind wdaje się w dyskusję, lecz szybko ucina ją i udaje się w drogę, dalej w szoku po magicznym ocaleniu.